O FIRMIE

 PROJEKTOWANIE OGRODÓW, ZAKŁADANIE OGRODÓW, PIELĘGNACJA OGRODÓW,

 FORMOWANIE I WYCINKA DRZEW

SZTUKA OGRODU to gwarancja niepowtarzalnej zieleni wokół domu, firmy jak również przestrzeni miejskiej. 

Ogrody powstają przy udziale artystów, projektantów ogrodów, a także fachowców mających wieloletnie doświadczenia w wykonywaniu ogrodów.

 "Jako projektant ogrodów oraz plastyk mam dużą łatwość w doborze kolorystycznym roślin, w zestawieniu ze sobą różnych form przestrzennych, a także w doborze faktur.

Umiejętność rysowania pozwala mi przekazać precyzyjnie i artystycznie wspólnie z Państwem stworzoną wizje ogrodu."

Projektant: Małgorzata Tylec

ZASADY DZIAŁANIA firmy Sztuka Projektowania:

• Pierwsze spotkanie z klientem  - pierwsze spotkanie jest bezpłatne, przyjeżdżamy do Państwa w celu przedstawienia naszej pracy i naszych realizacji, rozmawiamy na temat Państwa oczekiwań co do ogrodu, wyceniamy projekt ogrodu
• Koncepcja zagospodarowania - są to dwie propozycje ogrodu z rozrysowanym układem ścieżek, nasadzeń, elementów stałych w ogrodzie. Koncepcje ogrodu rysowane są w skali według mapy geodezyjnej
• Inwentaryzacja dendrologiczna
• Projekt wykonawczy - na projekt wykonawczy składa się projekt nawierzchni, projekt nasadzeń roślin, projekt elementów stałych w ogrodzie, projekt akwenów wodnych, projekt podjazdów, projekt ogrodzenia, dobór gatunkowy roślin
• Wykonanie ogrodu
• Pielęgnacja ogrodów

CHARAKTERYSTYKA WYBRANYCH STYLÓW

Ogród angielski – popularny od XVIII w. typ ogrodu, zrywający ze sztucznością i rygorami ogrodów barokowych (np. ogrodów francuskich), nawiązujący do naturalnych ogrodów krajobrazowych.

Charakterystyka

Park angielski miał charakter nastrojowo-sentymentalny z elementami architektury sztucznie nawiązującej do przeszłości, np. sztuczne ruiny, obeliski, świątynie (folly), naśladujące gotyckie lub budowle. Ogrodnicy wykorzystywali naturalne warunki miejsca, w którym zakładali ogród. Unikali też płotów oraz parkanów. Zamiast sztucznych ogrodzeń pojawiły się skały,żywopłoty oraz strumienie.antyczne

Ogród francuski

Charakterystyka ogólna

Charakterystyczną cechą typowych ogrodów francuskich jest regularność kompozycji, zwykle zaznaczana symetrią dwuboczną względem alejki głównej biegnącej przez środek ogrodu. Drzewa i krzewy formowano i równo strzyżono. Aleje, szpalery, labirynty i punkty widokowe układały się w ogrodowe wnętrza o różnych funkcjach. W ogrodach barokowych niezwykle ważne były kontrast i światłocień – ich uzyskanie w praktyce polegało na zróżnicowaniu wysokości terenu w bezpośrednio sąsiadujących częściach ogrodu oraz dbałości o rozmaitość kolorystyki sadzonych roślin. Starano się tak projektować założenia ogrodowe, aby zachowywały cechy dynamiczne, zwracały uwagę swoim bogactwem kształtów i kolorów oraz efektownością i rozmiarami. Zieleń wzbogacano ławkami, fontannami, rzeźbami. Pałace, a zwłaszcza zamki, które wcześniej miały charakter obronny, stały się częścią ogrodów poprzez zabudowę na planie podkowy z dziedzińcem pośrodku (tzw. układ entre cour et jardin). Najlepszy widok na główny ogród, zwykle umieszczony za pałacem, roztaczał się z okien sali balowej pałacu. Wzdłuż osi ogrodu umieszczano elementy podkreślające reprezentacyjność – strumyk, basen, aleję lub pawilon ogrodowy. W dalszej części ogrodu znajdowały się elementy charakterystyczne dla baroku i rokoka – labirynty, gabinety, boskiety oraz teatry ogrodowe; zazwyczaj umieszczano je poza częścią parterową ogrodu.

Ogród japoński (jap. 日本庭園 nihon-teien?) – ogród w tradycyjnym, japońskim stylu, spotykany przy domach prywatnych, w parkach, przy świątyniach buddyjskich i shintō oraz w pobliżu zabytków (np. zamków).

Ogród japoński ma naśladować przyrodę, nie starając się jej podbić ani zniszczyć. Należy go tak pielęgnować, aby jak najstaranniej ukryć działania człowieka. Ideałem dla japońskich ogrodników jest odpoczynek wśród dzikiej przyrody. Jeden z tekstów dotyczących urządzania ogrodów japońskich (XI w.) mówi: ucz się od natury, lecz jej nie kopiuj.

Istnieje kilka rodzajów ogrodów japońskich, ale wszystkie cechuje harmonia, prostota, asymetria i elegancja. Dwa podstawowe style ogrodów to TSUKIYAMA z małymi pagórkami, kamieniami symbolizującymi góry, stawami naśladującymi morza i jeziora oraz KARESANSUI – styl suchego ogrodu ze żwirem przedstawiającym wodę, głazami wyobrażającymi wyspy i grabionym piaskiem imitującym uderzające w nie fale.

Niezbędnym elementem w klasycznym ogrodzie japońskim jest woda – wnosi do niego życie, ruch. Czasem bywa zastąpiona nieregularną plamą jasnego żwiru. Konieczny jest także kamień – symbolizuje niezmienność i trwałość przyrody. Głazy użyte do dekoracji ogrodu powinny mieć naturalną formę, taki sam kolor i fakturę. W roślinności dominuje kolor zielony. Kwiaty zastosowane są tylko jako pojedynczy akcent. Najczęściej używane rośliny to: azalie japońskie, klony palmowe, magnolie i wiśnie oraz peonie. W japońskim ogrodzie znajdziemy także kamienne latarnie i ścieżki ułożone z pojedynczych płaskich kamieni.

Karesansui (jap. 枯山水 ogród suchego krajobrazu?) zwany również sekitei (jap. 石庭 ogród kamienny?) albo ogrodem zen to kompozycja ogrodowa usypana ze żwiru, piasku i kamieni, stworzona pod wpływem estetyki zen. Miniaturową wersją ogrodów karesansui są bonseki.

W 2002 r. trzej naukowcy z uniwersytetu w Kioto: Gert J. van Tonder, Michael J. Lyons i Yoshimichi Ejima ogłosili w piśmie Nature, iż rozwiązali tajemnicę ogrodów zen. Otóż według nich, oddziałują one na podświadomość widza nie bezpośrednio poprzez widok kamieni, z których są zbudowane, ale poprzez puste przestrzenie pomiędzy kamieniami. W przypadku świątyni Ryōan-ji w Kioto w podświadomości ma powstawać obraz drzewa, którego pień przechodzi przez statuę Buddy w świątyni. Takie wykorzystanie wolnych przestrzeni wydaje się być świetną ilustracją do pojęcia siunjaty z filozofii mahajany, która głosi między innymi, że wszelkie byty są jedynie zawirowaniami pustki.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ogr%C3%B3d